- исён
- [عصيا]а1. саркашӣ, сарпечӣ аз итоат2. қиём бар муқобили қувва ё мафкураи ҳокима, балво; шӯриш; исён кардан шӯридан, аз итоат гарданкашӣ кардан, бар зидди ҳокимият бархостан
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.
